A TY poszedłbyś na Śnieżkę drugi raz?

Trasa:

 Istnym wariactwem było wgramolnie się na Śnieżkę po raz drugi po trzech dniach odpoczynku. Ale brat Dziubdziusia chciał się wybrać w góry, więc cóż było robić? Zapakowaliśmy się do auta i po kilku godzinach byliśmy w Karpaczu. 

Tam idziemy, czyli gdzieś tam jest Śnieżka

 Pogoda nie była zbyt łaskawa. Cała Śnieżka była pokryta chmurami. Stwierdzenie: "Tam idziemy" było przepełnione pewną dozą absurdu. Generalnie zimno nie było, mżyło i trochę wiało a w lesie szło się całkiem przyjemnie. Przynajmniej do Domu Śląskiego.

Kotki

 Przeszliśmy obok skałek, które mają wdzięczną nazwę Kotki, a potem na Pielgrzymy. Tam chwila odpoczynku i czas na gorącą herbatę. O dziwo, ludzi na szlaku niemało. Co prawda mijaliśmy po drodze niektórych z parasolkami (średnio były pewnie przydatne wyżej z powodu zacinającego deszczu), ale generalnie dziarsko się wszyscy wspinali na górę. 

Kawałek Pielgrzyma

 Po posileniu się weszliśmy na Główny Szlak Sudecki, którego mamy plan zdobyć w przyszłym roku. Można powiedzieć, że uprawiamy teraz rozpoznanie wroga ;) I szybkim krokiem poszliśmy w kierunku Wielkiego Stawu- bardzo chciałam go zobaczyć. Taaak... zobaczyłam... kupę chmur :) To po prostu znak, że trzeba tam iść po raz kolejny.

Wielki Staw

 Dalsza droga była nam już znana z poprzedniej wyprawy i po ciepłym posiłku (smażony ser z frytkami to najlepszy czeski wynalazek, po piwie rzecz jasna ;) ubraliśmy się cieplej bo co jak co, ale wiatr był silny (już ludzi z parasolkami tam nie było :) i było naprawdę zimno.

Szczyt

 Co ciekawe, w drodze na Śnieżkę wcale tak mocno nie wiało. To znaczy wiało, ale gorzej było kilka dni temu. Ze Śnieżki szybko się zmyliśmy, bo na zewnątrz nie dało się wysiedzieć a wewnątrz było duszno.

I chmury się rozwiały... delikatnie...

 Kiedy schodziliśmy z góry chmury na chwilę się rozmyły i mogliśmy widzieć dolinę, tam na dole nawet świeciło słońce! Na szczęście przestało padać i poniżej nawet rozebraliśmy się do krótkiego rękawka bo nie było sensu się gotować.

... i znowu naszły na szczyt

Nie myślałam, że tak szybko uda mi się zdobyć ten szczyt. Zakładałam, że przynajmniej do przyszłego roku moja noga tam nie postanie.

To już za Strzechą Akademicką.

Zdobyliśmy Śnieżkę!

Trasa:

Kiedy myślałam o zdobyciu najwyższego szczytu Karkonoszy autentycznie się bałam. Głównie tego, że nie dam rady i polegnę pod samym szczytem. Moje niezbyt miłe doświadczenia z Śnieżnikiem z dzieciństwa potęgowały moje obawy. Ale cóż, słowo się rzekło: Rat Team wyrusza. Ciepłe ciuchy w plecaku, żarełko, wszystko na miejscu. Transport mieliśmy ułatwiony bo kolega użyczył swojej osoby i samochodu.

Świątynia Wang

   Około 11 stanęliśmy pod świątynią Wang, której nazwa nijak nie kojarzy mi się z Wikingami. Z Buddystami prędzej. Kupiliśmy bilety do parku i zaczynamy się gramolić na górę. Droga jest paskudna, nie lubię takiego bruku. Cały czas muszę patrzeć pod nogi, żeby krzywo nie stanąć nogą lub kijkiem. Dochodzimy do Polany, a pogoda jest względna. Niby niebo jest zachmurzone ale jest również dosyć ciepło, na tyle, że idziemy w krótkich rękawkach. Na Polanie mamy czas na krótkie zebranie sił plus nawodnienie i gramolimy się dalej. Następnym przystankiem będzie Mały Staw.

Tam zmierzamy!

   Napaliłam się na niego niezmiernie. Nie wiem, bardziej niż jakieś lasy kręci mnie woda w górach. Ścieżka stopniowo zamienia się z bruku na głazy, więc już jest wygodniej i człowiek ma złudzenie pobytu w wielkich górach. Kiedy podnoszę głowę i widzę te ostro ściosane skały muszę stanąć i porobić zdjęcia. Chłopaki mnie popędzają. Niewdzięcznicy! Potem to każdy będzie mi truł "Daj zdjęcia!". 

   Zaczyna też coraz mocniej wiać. Na tyle mocno, że autentycznie marznę ale ustaliłam, że ubiorę się w schronisku. Nie jest daleko, już widzę chatkę. Co jakiś czas silny podmuch wiatru zmusza mnie do przystanięcia. O trzymaniu czapki to się rozpisywać nawet nie będę ;D

Mały Staw

   W schronisku "Samotnia" pędzę po pierwszą pieczątkę GOT. Ale jestem dumna no, no! Potem posilamy się na zewnątrz. Nie pada, po ubraniu się jest ciepło, tylko jedzenia trzeba pilnować, żeby nie odleciało.

   Następnie zbieramy się w dalszą drogę na "Strzechę Akademicką". Tam planujemy tylko przerwę na pieczątkę ;) Kiedy dochodzimy do Spalonej Strażnicy droga jest cały czas brukowa i płaska. Nuda lekka, roślin nie ma, wieje niemiłosiernie. Kolejnym przystankiem wędrówki jest schronisko "Dom Śląski" gdzie robimy krótki postój, żeby nabrać sił na wspinaczkę na Śnieżkę. Przy okazji przywiązuję swoją czapkę szalikiem, który przezornie zabrałam ze sobą. Chłopaki się śmieją, że wyglądam jak babunia. Może i tak, ale przynajmniej nie muszę biegać po urwiskach za czapką ;)

W tym miejscu muszę przyznać, że z tej perspektywy Śnieżka nie wygląda już tak imponująco. Jak kupa kamieni na większej górze. Dzięki temu wrażeniu prysły moje wcześniejsze obawy i zaczęliśmy się drapać na górę.

Ciężko jest, wieje tak silnie, że kijki mi się nie przydają, zawiewa je i mnie na boki. Przezornie przykucam kiedy dochodzą do mnie porywy i powoli pełznę. Cały czas do przodu, staramy się!

Na szczycie rozciąga się niesamowity widok na Karpacz i resztę. Siadamy i planujemy dalszą trasę. Kolega ma lęk wysokości (serio?!) i nie chce iść podobnymi stokami jak na Śnieżkę. Uspokajamy go, że Czarny Grzbiet tak nie będzie wyglądał, postanawiamy więc zrobić kółeczko.

Zejście jest ciężkie, moje kolana mnie nienawidzą za to co im robię. Daję jakoś radę, choć w Karpaczu to już powłóczę nogami. Po jakimś czasie szczęśliwie dochodzimy do samochodu, ponad 20km za nami a przed nami ok. 2h jazdy do domu. Jestem tak padnięta, że zasypiam w aucie. Śnieżka moja!

Kliknij!

P.S. Oczywiście wtedy jeszcze nie wiedziałam, że cztery dni później znowu zdobędę Królewnę Śnieżkę.

Janowice Wielkie - Kowary - Budniki

Tego dnia postanowiliśmy dokonać, jak na moje górskie doświadczenie, rzeczy niemożliwej. Faktycznie, okazała się niemożliwa przez co plan trasy został bardzo okrojony. Miała zostać zdobyta Śnieżka ale poprzestaliśmy na Budnikach. Śnieżkę zdobyliśmy innym razem.

Naturalnie cała wycieczka zaczęła się na Dworcu Głównym. Wstaliśmy z Dziubdziusiem wcześnie, grzecznie kupiliśmy bilety do Janowic Wielkich i czekamy na Górołaza. Niestety się nie doczekaliśmy bo się chłopaczysko spóźniło i mógł sobie popatrzeć na odjeżdżający pociąg. Poszliśmy więc do niego na kawkę. 

Zamek Bolczów

Na kolejny pociąg już zdążyliśmy, ale niestety zostaliśmy ograbieni z czasu. Pierwotnie mieliśmy przejść z Janowic do Kowar przez Skalnik (945 n.p.m.), a skończyło się na zaliczeniu Fajki. 

Skała Fajka

Pierwszym punktem naszej wyprawy by Zamek Bolczów z którego poszliśmy na skałki Krowiarki. Było bardzo duszno, ale owady nie były takie złośliwe jak poprzednim razem. Kiedy doszliśmy do Fajki, Górołaz i Dziubdziuś postanowili się na nią wdrapać. W pełni legalnie, rzecz jasna. Ja oddawałam się konsumpcji na jakimś porzuconym głazie. Niestety z braku czasu szybko zeszliśmy ze szlaku i udaliśmy się do Kowar asfaltem. W czasie wędrówki nogi odmawiały posłuszeństwa (dzięki Wam, bogowie, za kijki trekkingowe!) i priorytety kształtowały się następująco:

• piwo
• kibel ;)
• wanna

Po wyjściu z lasu- Kowary i Śnieżka

Nocleg mieliśmy zamówiony w Gospodarstwie "Zacisze", gdzie czekał na nas prysznic z hydromasażem, wspomniana wyżej wanna (do wyboru), wygodne łóżka i przemiła właścicielka (ciasto boskie, dziękujemy!). Dodaliśmy tę lokalizację do ulubionych i zapewniam, że jeszcze tam wrócimy! Okolica piękna, podobna do moich rodzinnych stron, gdzie z jednej strony mam las, a z drugiej widok na góry. 

Po dotarciu do gospodarstwa i prysznicu rozłożyliśmy się na wyrkach i popijając piwko rozmawialiśmy o tajemnicach tutejszych gór oraz Gór Sowich. Ustaliliśmy też zmianę trasy i zdecydowaliśmy zostać w Zaciszu jeszcze jedną noc. Pierwotnie mieliśmy dotrzeć do Karpacza przez Śnieżkę, ale plan był zbyt ambitny. 

Skubaniec nie dał pospać rano.

Następnego dnia do drużyny dotarła 1/4 Rat Teamu i już we czwórkę wyruszyliśmy, najpierw do sklepu, potem w stronę Przełęczy Okraj. Tym razem Górołazowi szczęście nie sprzyjało i zamiast szlakiem podążyliśmy pomarańczową ścieżynką obok Łysej Góry (Wołowa Góra). Trafiliśmy na Tabaczaną Ścieżkę i stamtąd kamienistą ścieżką zeszliśmy do Budnik, które były dawną osadą górską. Najpierw mieszkali tam ludzie z Kowar, potem, po drugiej wojnie światowej, znajdowały się tu pewnego rodzaju domy rekonwalescencyjne dla studentów, którzy przeżyli piekło obozów koncentracyjnych i wojny w ogóle. Jeśli jesteście bardziej zainteresowani historią tego miejsca to odsyłam do strony miłośników Budnik.

Dziwne drzewo- strumień w Budnikach

Stamtąd była już prosta ścieżka do Kowar gdzie czekało, a jakże: piwo, kibel, prysznic. To niesamowite jak się zmieniają priorytety podczas górskich wędrówek.

Krystalicznie czysta woda i lodowato zimna.

Taki zachód słońca nas pożegnał.

Kierunek: Rudawy Janowickie

Zaledwie dwa tygodnie temu wybraliśmy się na wyprawę. Plan był ambitny, zrealizowany w pełni. Nogi obolałe potrzebowały masażu, ale w kolejny piątek ruszyliśmy znowu i nie straszny nam deszcz! Ale wróćmy do wyprawy numer jeden.

Widok na Śnieżkę

      Punktualnie o 6:30 stawiliśmy się na Dworcu Głównym we Wrocławiu. Obiekt został pięknie odnowiony, więc szliśmy rozglądając się na boki- jak w jakimś muzeum.
Stoimy w kolejce, ludzi multum, wielu z plecakami. Jeszcze tylko mała nieprzyjemność ze strony czytelników pewnych gazet, którzy postanowili swoją wycieczkę organizować pod kasą („Przecież się musimy zorganizować!”), ale zdążamy na pociąg do Jeleniej Góry i w drogę. W sumie ledwo zdążamy, ale bieganie robi swoje, więc dajemy radę.
Wielkiego ścisku nie ma, siedzimy w przedziale w następującym składzie: nasza czwórka i chłopak, który w połowie trasy wysiadał więc ostatecznie przedział nasz. Śmiejemy się, robimy zdjęcia stacjom, kolega na lekkim kacu przysypia (ech... amatorzy ;).

    Studiujemy trasę: Chcemy dotrzeć do Janowic Wielkich, a stamtąd do Zamku Bolczów i Kolorowych Jeziorek. Znajomy (zapalony górołaz) stwierdza, że lepiej żebyśmy wysiedli wcześniej to nie będziemy się musieli wracać do jeziorek. 

 -To kiedy w końcu wysiadamy? – Pytam po chwili. Górołaz się wychyla i krzyczy:
-Już!
Rzucamy się do drzwi. Dopadłam ich pierwsza ale korba nijak nie chciała się przekręcić. Górołaz się dopycha i otwiera drzwi, ale pociąg już rusza.
-Skaczemy? – patrzę na niego jakby zgłupiał. Nie dość, że aparat przy pasie to jeszcze nie ma nas dwoje ale czworo.
-Nie, coś ty. – Decyzja zapadła, stajemy więc przy drzwiach i się zaśmiewamy.

   Po chwili wysiedliśmy w Janowicach i w drogę (po drodze zahaczamy o sklepik spożywczy przy dworcu: jagodzianki palce lizać!).

Zamek Bolczów

    Pierwszym większym przystankiem są ruiny Zamku Bolczów. (ok. 560 m n.p.m.). Rewelacyjne miejsce. Do środkach wchodzimy przez kładkę na suchej fosie i zaczynamy chodzić, rozglądać się. Tu jakby stara studnia, tam jakieś schody.
Wchodzimy na szczyt i mamy przed sobą górską panoramę. Wrażenia niezapomniane, ale idziemy dalej bo do jeziorek daleka droga. Muchy „idą” razem z nami. Jest dosyć ciepło i w lesie mnóstwo tego lata. Górołaz przystaje na moment i wokół niego, jak jakiś rój, latają paskudy. Śmieję się z niego, że wygląda jak Władca Much, pomimo tego że sama pewnie nie wyglądam lepiej. Żeby nas nie wkurzały bardziej nie zatrzymujemy się za często na dłuższe odpoczynki. Wyjątkiem był przystanek skąd było widać Śnieżkę i nawet śnieg w okolicy (sic!).

     Po pewnym czasie wychodzimy z lasu na Przełęcz Rędzińską, muchy nam odpuszczają, a oczom ukazuje się łąka pełna łubinu. Pierwszym moim skojarzeniem były angielskie wrzosowiska. Coś pięknego. Natykamy się nawet na gąsienicę-giganta (ok. 7 cm miała!) którą „przeprowadzamy” przez jezdnię przy okazji się naśmiewając, że jest „pędzona na uranie” (niedaleko Janowic Wielkich znajduje się, już teraz wieś, Miedzianka, gdzie miał być wydobywany uran). Jeszcze tylko zdobycie Wielkiej Kopy (871 m n.p.m.) i lecim na jeziorka.

Przełęcz Rędzińska

     W końcu na miejscu! Jest pierwsze jeziorko! Dobiegam szczęśliwa, lecę, pędzę a tu... kałuża. No, O.K. Niech będzie, nawet to ładne: w dole- gdzie się udajemy- jest sobie sadzaweczka i wszystko byłoby dobrze, gdyby nie fakt, że miał to być Zielony Stawek (ok. 730 m n.p.m.) . I naprawdę wszystko byłoby dobrze, gdyby nie to, że nie był zielony. W pierwszej chwili przemknęło mi przez myśl, że to może to Żółte Jeziorko co to miało być wyschnięte. Ale nie. Zielone. Połazili? Porobili zdjęcia? To dawać w drogę!

Uranówka

    Następny przystanek: Niebieskie Jeziorko (ok. 635 m n.p.m.), które okazuje się być... zielone. Zaczynamy się zastanawiać czy tabliczek nie pisał jakiś mężczyzna. Ale jeziorko niczego sobie: w zagłębieniu, dosyć duże, woda aż krzyczała: Wskakuj! Na co czekasz?! No to jeszcze jedno: purpurowe. Jako że ja zamykałam cały ogonek, do jeziorka jako pierwszy doszedł Górołaz i już mi mówi:
– Nie będziesz zadowolona. – Ja coś mruczę w stylu: „A co? Znowu żółta breja?”. Niewiele się mylę. Jeziorko ma jakiś taki żółty odcień, znajduje się w dole, ale i tak jest ładnie. Warto dodać, że po raz kolejny uciechy dostarczyła nam tablica informacyjna na której było napisane, że woda ma cierpki smak i ph=3. Nie ma problemu, każdy ma swoje gusta smakowe, ale wiecie: Mamo, tato wolę wodę. Zwykłą, bez dodatków siarki ;) Skrzywienie z czasów chemii, nic nie poradzę.

Zielony Stawek

Niebieskie Jeziorko

Czerwone (Purpurowe) Jeziorko

   Po opuszczeniu lasu na dobre, udajemy się aż do Ciechanowic, gdzie czekamy na pociąg do Wrocławia przy dźwiękach piosenki „Chłop z Mazur”. Wiadomo, weselicho. Nawet nam przemknęło przez głowę, że jeśli pociąg nie przyjedzie to wbijamy na zabawę. Ale nie, jedzie. Pakujemy się więc z naszymi obolałymi kończynami do przedziału i zasypiamy. W końcu przed nami 2,5 godziny drogi.

Góry Sokole czyli Biust Lolobrygidy ;)

   Tak naprawdę domyślamy się, że kolory jeziorek są uwarunkowane pogodowo. Być może jeśli popada (albo nie) kolory się zmieniają. Nie wiem, nie znam się, zarobiona jestem. Ale nie żałuję. Zrobiliśmy ponad 20km w prawie 9h. Dla mnie to dużo.


Następna wyprawa miała być dużo bardziej wymagająca, ale za słaba jestem, trzeba było trasę zmieniać :)